W przypadku polityki naszego największego zachodniego sąsiada główną siłą lewicową jest Socjalistyczna Partia Niemiec (SPD), której początki sięgają jeszcze 1863 roku (jest to jedna z najstarszych partii świata).
Program polityczny SPD kładzie nacisk na rozsądne podejście do środowiska naturalnego (ekologia). Oprócz tego ważnymi elementami osi programowej są: działanie na rzecz zrównoważonego rozwoju krajów Trzeciego Świata, dążenie do wzmocnienia pozycji kobiet w życiu społecznym i gospodarczym, sprzeciw wobec militaryzacji oraz chęć zwiększenia roli państwa w życiu gospodarczym. Die Linke sprzeciwia się zbyt silnej pozycji wielkich korporacji, starając się pomóc najmniej zarabiającym grupom społecznym.
Także na francuskiej scenie politycznej ważne miejsce zajmują siły lewicowe. Główną lewicową partią lewicową we Francji jest Partia Socjalistyczna. Ma ona długą tradycję – powstała jeszcze w 1969 roku. Z jej struktur wywodzi się m.in. kilku premierów (np. Pierre Mauroy). Zasadniczo, jest to typowe ugrupowanie socjaldemokratyczne, aczkolwiek niektóre postulaty są dość radykalne i obejmują częściową nacjonalizację rynku finansowego (banki, ubezpieczenia), zwiększenie płac dla najsłabiej zarabiających oraz redukcję czasu pracy. Ponadto, oś programowa promuje integrację europejską oraz ekosocjalizm (pogląd, zgodnie z którym to kapitalizm przyczynia się do degradacji środowiska naturalnego). Partia Socjalistyczna stanowi w Parlamencie Europejskim, obok lewicy niemieckiej czy hiszpańskiej, jeden z filarów Partii Europejskich Socjalistów.
Oprócz Partii Socjalistycznej do sił lewicowych francuskich należy także m.in. partia PG (Parti de gauce), czyli Partia Lewicy. Partia Lewicy została utworzona w 2008 roku w efekcie podziału Partii Socjalistycznej. Tym, co odróżnia PG od większości sił lewicowych w zachodniej Europie, jest przyjęta postawa sceptycyzmu wobec wzmacniania integracji europejskiej. W parlamencie francuskim znajduje się kilku posłów z tego ugrupowania, z kolei w Parlamencie Europejskim PG odgrywa niewielką rolę jako sojusznik Francuskiej Partii Komunistycznej.
Hiszpańska lewica jest podzielona między dwa główne ugrupowania polityczne: Hiszpańską Socjalistyczną Partię Robotniczą oraz Podemos. Pierwsza z nich to działająca od drugiej połowy XIX wieku siła zaliczająca się do socjaldemokracji. Od lat jej główne postulaty skupiają się wokół poprawy sytuacji bytowej szeregowych pracowników. Na szczeblu struktur UE stanowi ona jedną z frakcji Partii Europejskich Socjalistów.
Z kolei Podemos jest dość młodą partią – powstała ona dopiero w 2014 roku, w efekcie polityki cięć budżetowych. Podemos kładzie nacisk na walkę z nierównościami społecznymi, ma też na celu wzmocnienie demokracji bezpośredniej. W PE stanowi ona część Zjednoczonej Lewicy Europejskiej – Nordyckiej Zielonej Lewicy, czyli frakcji skupiającej partie ekosocjalistyczne, socjalistyczne i komunistyczne.
W Polsce główną siłą lewicową jest powstała w 2021 roku Nowa Lewica (dawniej Zjednoczona Lewica). Jej główne elementy składowe to:
Jeśli chodzi o program Zjednoczonej Lewicy, to jest to połączenie poglądów wszystkich trzech ugrupowań. Kilku członków dawnej ZL należy do Partii Europejskich socjalistów w Parlamencie Europejskim. Obecnie, siły lewicowe w Polsce mają poparcie na poziomie ok. 10%-12%. Nie jest to partia, która ma obecnie duże szanse na przejęcie samodzielnej władzy, aczkolwiek w przypadku wygranej opozycji w wyborach parlamentarnych będzie ona prawdopodobnie stanowić ważny element koalicyjnego rządu.
Artykuł Partnera