Na stan przedcukrzycowy składają się nieprawidłowa glikemia na czczo oraz nieprawidłowa tolerancja glukozy. To pierwsze zaburzenie rozpoznaje się na podstawie oznaczenia stężenia glukozy w surowicy krwi żylnej u pacjenta będącego od minimum 8 godzin na czczo. Wynik nieprawidłowy mieści się w zakresie 100-125 mg/dl. Wartości wyższe uprawniają lekarza do rozpoznania cukrzycy (konieczne jest dwukrotne oznaczenie). Jeśli chodzi natomiast o nieprawidłową tolerancję glukozy to rozpoznaje się ją na podstawie dwupunktowego testu OGTT. Wynik nieprawidłowy po 2 godzinach od przyjęcia 75 gramów glukozy wynosi 140-199 mg/dl. Wartości wyższe uprawniają lekarza do rozpoznania cukrzycy (wystarczy jednokrotne oznaczenie).
Stan przedcukrzycowy nie daje żadnych uchwytnych objawów, ale w sposób istotny zwiększa ryzyko wystąpienia wielu zaburzeń. Stąd też bardzo ważne jest jego aktywne poszukiwanie (skrining) u pewnej grupy pacjentów. Spośród nich należy wymienić:
Najskuteczniejszą formą leczenia stanu przedcukrzycowego, a tym samym prewencji cukrzycy typu 2 jest terapia behawioralna. Polega ona, najprościej mówiąc, na zmianie stylu życia i dążeniu do 5 podstawowych celi. Są to przede wszystkim redukcja masy ciała, ograniczenie spożycia tłuszczów w diecie, ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych na rzecz nienasyconych, zwiększenie spożycia błonnika oraz wprowadzenie codziennej, umiarkowanej aktywności fizycznej przez minimum 30 minut. Jak donosi fińskie badanie Diabetes PreventionStudy terapia taka wiąże się z aż 58% redukcją ryzyka rozwoju pełnoobjawowej cukrzycy i jej powikłań.
Ilość osób, u których stwierdza się stan przedcukrzycowy oraz cukrzycę zwiększa się z roku na rok. Zjawisko to przyjmuje wręcz postać epidemii, z którą należy walczyć poprzez identyfikowanie osób zagrożonych i próbę nauczenia ich prawidłowych wzorców zachowań prozdrowotnych.
Więcej artykułów poradników dla cukrzyków znajdziesz na stronie Diabetyk24.pl/blog-section
Artykuł Partnera