11 lipca 1943 r. oddziały Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) napadły na ok. 100 polskich wsi i osad na Wołyniu, zabijając ok. 8 tys. Polaków – głównie kobiet, dzieci i starców. Ze względu na skalę zbrodni będącej częścią rzezi wołyńskiej, dzień ten nazywany jest „krwawą niedzielą”. Uważa się go za apogeum mordów na obywatelach polskich prowadzonych od lutego 1943 r. do wiosny 1945 r. przez oddziały UPA. Szacuje się, że w tym okresie na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej Ukraińcy zabili łącznie co najmniej 100 tys. Polaków, a setki tysięcy zmusili do opuszczenia swych domów i szukania ratunku w centralnej Polsce.

W świetle prawodawstwa międzynarodowego, mordy popełnione przez Ukraińców głównie na Polakach kwalifikowane są jako ludobójstwo. Zgodnie z najnowszymi szacunkami polskich badaczy w latach 1939–1947 z rąk ukraińskich nacjonalistów zginęło nawet ponad 120 tys. obywateli Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej: ok. 60 tys. na Wołyniu i co najmniej 60 tys. w Małopolsce Wschodniej (woj. lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie), na Polesiu i na Lubelszczyźnie.


„Nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary” – głosi napis na pomniku ofiar na krakowskim cmentarzu Rakowickim.